vay anasını ya.
sabah olmuş. i̇nanabiliyor musun saat şu an 05.45
ya benim söylemek istediğim çok şey vardı be. dilim lal oldu ne zamandır. sesim soluğum eskisi gibi çıkmıyor artık. sanki kabullenmişim gibi her şeyi. sanki eskiden daha hararetli masalarda olurdum. uyku tutmadığı saatlerde ara sokaklarda değil boş caddelerin ortasından yürürdüm.
i̇nsanlara önce ben selam verirdim. hiçbir şeyi kolay kolay kestirip atmazdım. kimse üzülmesin diye sohbet edenlerden değildim. duvar diplerinin uzağında dururdum. bu sükunetin hayra alamet olmadığını düşünüyorum.
çözüm haritam yok. ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. her sabah şikayetçi olsam da bir zaman önceki kendimi seviyordum. bugünlerde de onu daha çok özlüyorum. çünkü artık şikayet etmeye bile gerek duymuyorum.
vay anasını ya. hevesimi kaybediyorum. çarka iman ediyorum. düzene alışıyorum. artık hiçbir şey heyecanlandırmıyor beni. sonbahar yapraklarının çıkardığı sese bile şaşırmıyorum.
neyse geçer herhalde ya. böyle yaşayamam çünkü. ruhumu kemiriyor bu hayat.
şöyle bir başlık açmıştım zamanında:
(bkz: gecenin ve çaresizliğin en dibinde güldür güldür izlemek)
spider man far from home. şimdi de açtım bu filmi izliyorum. zaman değiştikçe ihtiyaçlar da değişiyor demek ki.
bu başlığa tanım bile girmeden niye bu entryi girdim ki? ne biliyim olum. medet umduğum şeylere bak.
şu saatte kendime şu cümleyi kurdum: bir şey... bir şey ruhumu kemiriyor.
çok güzel teşhis. ama çözüme bak. havam değişsin diye çok tatlı, çok eğlenceli, çok komik bir filmi izlemek.
kaçış!
i̇nsan; ruhunu bir şeylerin adım adım kemirildiğini düşünürken kaçar mı? ayıp değil mi?
biliyorum ama ben, bir ruhum olduğuna inanmak istemiyorum. ben her geçen gün benden bir şeylerin kopup gittiğine inanmak istemiyorum. bu kaçış, bu serkeşlik, bu abuk subuk zibilyon tane iş, hayatıma soktuğum aptal saptal onlarca insan... hepsi aynı gerçeği inkar etmek için.
allah aşkına biri üstüme ağ atsın.
benden kopmasın bir şeyler.
muhafazakar bir insanım ben.